KOMENTARZ DO SŁOWA BOŻEGO Z 3 STYCZNIA 2014 ROKU – J 1, 29-34
Ewangelia to podręcznik pokory.
Pokora jest przeciwieństwem pychy.
Pycha – superbia – to – jak napisał św. Augustyn – umiłowanie wyniosłości: Amor excellentiae superbia vocatur.
Pokorny jest Jan Chrzciciel.
Mówi o sobie, że jest GŁOSEM.
Słowem jest Jezus.
Głos jest po to, by nieść słowo.
Głos przebrzmi, słowo, sens, mądrość zostaje.
Jan niesie nam Wcielone Słowo.
Nie jest wyniosły.
Nie pragnie popularności.
Wskazuje na Jezusa. Daje o Nim świadectwo.
Widzi w Nim Mesjasza, Chrystusa – Pomazańca.
Tego, który ma w sobie Ducha Bożego.
Wielu było pomazańców.
Namaszczano ich oliwą. Kojarzyła się ze światłem, siłą, zdrowiem, pięknem. Dlatego symbolizowała Ducha Bożego.
Jezus jest Chrystusem, Mesjaszem – Pomazańcem. Nie oliwą został namaszczony, ale Duchem Świętym.
Konsekwencją tego jest strategia działania Jezusa, który jest Chrystusem, a więc Mesjaszem, Bożym Pomazańcem.
On – jak to powiedział w swoim czasie kardynał Ratzinger – nie miał On nic swojego. Dysponował tylko i aż tym, co ofiarował Mu Ojciec Niebieski przez swego Ducha. Jego mocą ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie.
Strategię tę musieli przyswoić sobie Apostołowie. Sami z siebie nic nie mogli uczynić. A wszystko mogli w Tym, który ich umacniał swym Duchem.
Podobnie i my.
Świadomi swych ograniczeń, słabości, wiemy, że sami z siebie niewiele możemy uczynić. Jednak wszystko możemy w Tym, który umacnia nas swym Duchem.
Sam jestem słaby.
Ale gdy klękam przed konfesjonałem, to Jego moc gładzi grzechy, bo stał się dla mnie ofiarą, pokornym barankiem, Tym, który wyniszczył samego siebie, bym mógł żyć.
Gdy dotykam Wielkiej Tajemnicy naszej wiary, jaką jest Ofiara Mszy Świętej, mam do dyspozycji moc Tego, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych.
Ilekroć uczestniczę w Eucharystii, na nowo odczytuję program, który mam realizować w swym życiu. Wpisany jest on w słowa konsekracji: Wziął w swoje ręce chleb, błogosławił, połamał i rozdał.
Jego rękom powierzam siebie, swoje powołanie i tych, dla których je otrzymałem. Jeśli trzeba – proszę, by połamał we mnie to, co rodzi pychę.
Otwieram się na Jego błogosławieństwo, by nieść je światu.
ks. Arkadiusz Okroj
Ten komentarz jest elementem inicjatywy Żeby oddychać pełnią życia.
W jej ramach każdego dnia na stronie internetowej Radia Głos
publikowane są komentarze do Słowa Bożego, które tworzą kapłani naszej diecezji.
Zapraszamy do codziennego śledzenia tych rozważań.