Chrzest
Zgłoszenie dziecka do chrztu odbywa się w biurze parafialnym. Do kancelarii należy przynieść komplet dokumentów: akt urodzenia dziecka, dane adresowe rodziców chrzestnych, zaświadczenie proboszcza miejsca zamieszkania rodziców chrzestnych, że są praktykującymi katolikami i mogą pełnić rolę chrzestnych. Datę chrztu świętego dziecka rodzice ustalają w rozmowie z księdzem.
Zgodnie z chrześcijańską tradycją, przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Jego zadaniem jest, w wypadku chrztu osoby dorosłej, towarzyszenie w dochodzeniu do wiary i poznawaniu życia chrześcijańskiego, a w przypadku chrztu dziecka przedstawienie dziecka do chrztu i pomaganie w jego wychowaniu religijnym, tak by prowadziło życie prawdziwie chrześcijańskie. Kościół stawia osobom, które mają być chrzestnymi bardzo konkretne wymagania. Chrzestnym może być ten, kto:
- został wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców (opiekunów),
- jest katolikiem,
- ma wymagane kwalifikacje i chce pełnić to zadanie,
- jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania, to znaczy ukończył szesnaście lat,
- przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię,
- prowadzi życie zgodne z wiarą i zadaniami, jakie ma pełnić,
- jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej,
- nie jest ojcem ani matką dziecka (osoby przyjmującej chrzest).
Zgodnie z tymi normami pomyłką jest wybór na chrzestnego osoby niepraktykującej czy żyjącej w związku cywilnym lub konkubinacie (bez ślubu „kościelnego”), albo osoby jawnie występującej przeciwko prawdom wiary i moralności. Musi przecież, wraz z rodzicami dziecka, wyznać wiarę, w której dziecko ma być ochrzczone, i wyrzec się wszelkiego zła. Ma to być osoba, która żyje życiem prawdziwie chrześcijańskim: wierząca, praktykująca, najlepiej uczestnicząca czynnie w życiu wspólnoty parafialnej.
Bierzmowanie
Bierzmowanie jest sakramentem wtajemniczenia chrześcijańskiego, w którym ochrzczeni otrzymują pełnię Ducha Świętego, tak jak Apostołowie otrzymali Go w dzień Pięćdziesiątnicy. Bierzmowanie jest więc dopełnieniem łaski chrztu, daje jej wzrost i pogłębienie, ściślej jednoczy z Chrystusem dzięki Jego Duchowi, głębiej zakorzenia w synostwie Bożym, pomnaża dary Ducha Świętego otrzymane we chrzcie, udoskonala więź z Kościołem, udziela specjalnej mocy Ducha Świętego do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem (por. KKK 1303).
Przygotowanie do sakramentu bierzmowania odbywa się zgodnie z zaleceniami i dekretem ks. bp. Ryszarda Kasyny, które funkcjonują na terenie diecezji pelplińskiej. Trwa ono dwa lata i obejmuje udział w rekolekcjach GPS i spotkaniach formacyjnych, jak również czynne życie chrześcijańskie w całym roku liturgicznym.
Eucharystia
Pierwsza Komunia Święta jest wielkim świętem chrześcijańskich rodzin. Zawsze tak było w naszej polskiej tradycji, która od tysiąca lat ukształtowała się na tej ziemi jako tradycja chrześcijańska. Rodzina zawsze była – i nadal pozostaje – tym ludzkim środowiskiem, pierwszym i podstawowym, do którego Bóg przychodzi przez wielkie sakramenty naszej wiary, poczynając od chrztu świętego. Małżonkowie, którzy dają ludzkie życie swoim dzieciom tu, na ziemi, zapraszają do ich serc (…) Dawcę życia wiecznego.
św. Jan Paweł II, Łódź, 13 czerwca 1987 roku
Przyjęcie Pierwszej Komunii Świętej odbywa się w naszej parafii w niedzielę Zesłania Ducha Świętego i poprzedzającą ją sobotę.
Rodzice ściśle współpracują z katechetką oraz księdzem proboszczem w przygotowaniu dzieci do tego sakramentu. Obejmuje ono katechezę szkolną, spotkania formacyjne w kościele (zapowiadane w ogłoszeniach parafialnych), oraz udział dzieci w nabożeństwach roku liturgicznego.
Pokuta i pojednanie
Grzech jest przede wszystkim obrazą Boga, zerwaniem jedności z Nim. Narusza on równocześnie komunię z Kościołem. Dlatego też nawrócenie przynosi przebaczenie ze strony Boga, a także pojednanie z Kościołem, co wyraża i urzeczywistnia w sposób liturgiczny sakrament pokuty i pojednania.
Katechizm Kościoła Katolickiego, punkt 1440
W naszej parafii spowiedź święta odbywa się codziennie pół godziny przed każdą Mszą Świętą, a w pierwszy piątek miesiąca od 16:00 do 17:00 oraz od 19:00 do 20:00. Konfesjonały znajdują się przy wejściach do kościoła.
Namaszczenie chorych
Swoją troskę o chorych Jezus zlecił uczniom. Liczne uzdrowienia opisane w Dziejach Apostolskich są świadectwem, że w Kościele prawdziwie obecny jest Bóg, który zbawia człowieka. Dlatego wspólnota Kościoła od samego początku przejawia troskę o chorych: zakładała pierwsze szpitale, a w kapłanach wciąż śpieszy do chorych, aby nieść im pociechę, pomoc, a głównie nadzieję na nowe życie.
Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone.
Jk 5, 14-15
Sakrament namaszczenia jest dla chorego szczególnym umocnieniem. Nie można go traktować jako zwiastuna niechybnej śmierci czy jakiegoś magicznego znaku, który na pewno przyniesie uzdrowienie. Niekiedy można się spotkać z określeniem „ostatnie namaszczenie”, które wskazuje na nieuniknioną i bliską śmierć. Często jest to powodem odwlekania jego przyjęcia. Nie jest to jednak ostatni sakrament, ale sakrament, który ma być dla chorego umocnieniem i ratunkiem w chorobie.
Sakrament namaszczenia chorych czerpie swą moc z paschalnego misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Namaszczenie chorych to:
- sakramentalna łaska umocnienia, pokoju i odwagi w stanie choroby lub w podeszłym wieku,
- udzielanie daru głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa (por. KKK 1520, 1521),
- odnowienie ufności i wiary w Boga,
- umacnianie przeciw pokusom złego ducha, pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią,
- uzdrowienie duszy i ciała, jeśli taka jest wola Boża
Księża udzielają sakramentu namaszczenia po wcześniejszym zgłoszeniu osoby chorej przez kontakt telefoniczny bądź bezpośredni.
Kapłaństwo
Sakrament kapłaństwa Pan Jezus ustanowił w Wielki Czwartek po sakramencie Eucharystii, gdy zwrócił się do Apostołów słowami „To czyńcie na Moją pamiątkę”. Sakrament kapłaństwa otrzymuje mężczyzna wybrany przez Pana Jezusa, powołany tylko przez Niego. Wiąże się on z posługą słowa i sprawowaniem sakramentów świętych, szczególnie Eucharystii. Bóg sam wybiera człowieka, którym chce się posłużyć w nawiązaniu kontaktu z nami. Kapłan nie jest przedstawicielem ludzi, kapłan jest przedstawicielem Boga. Nie ludzie wybierają kapłana, aby reprezentował ich przed Bogiem, ale Bóg wybiera kapłana, aby przez niego spotkać się z ludźmi.
Kodeks Prawa Kanonicznego (w punktach 1577 – 1580) podaje następujące kryteria do przyjęcia sakramentu kapłaństwa: przyjęte sakramenty chrztu świętego i bierzmowania, nienaganna wiara i poprawne obyczaje, dobrowolne przyjęcie celibatu i ślubu posłuszeństwa, ukończone studia filozoficzno‑teologiczne, ukończony odpowiedni wiek: 23 lata dla święceń diakonatu, 25 lat dla święceń prezbiteratu, 35 lat dla święceń episkopatu. Kapłanem może być każdy, kogo Bóg do tego powoła. Wszyscy chrześcijanie mają obowiązek modlić się o liczne i dobre powołania kapłańskie.
Małżeństwo
Co najmniej na trzy miesiące przed ślubem narzeczeni mają obowiązek zgłosić się osobiście do kancelarii parafialnej celem wyboru dokładnej daty ślubu oraz pobrania formularzy kierujących na nauki przedmałżeńskie i poradnictwo rodzinne. Dwa miesiące przed ślubem narzeczeni zgłaszają się ponownie, aby sporządzić protokół oraz ustalić ogłoszenie zapowiedzi przedślubnych.
Wymagane dokumenty:
- akty chrztu świętego narzeczonych wydane przez parafię chrztu (nie starsze niż 6 miesięcy od daty planowanego ślubu), zaświadczenia z Urzędu Stanu Cywilnego stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa w trzech egzemplarzach (nie starsze niż 6 miesiący od daty planowanego ślubu),
- świadectwo odbycia jednej z trzech form nauk przedślubnych obowiązujących w naszej diecezji (o szczegółach narzeczeni dowiadują się przy pierwszym zgłoszeniu w biurze parafialnym), świadectwo udziału w poradnictwie rodzinnym; najlepiej oba dokumenty dostarczyć podczas sporządzania protokołu przedślubnego – po odbyciu tych nauk narzeczeni posiadają większą znajomość nauczania Kościoła dotyczącego małżeństwa, co pozwala na sprawniejsze przeprowadzenie badania przedślubnego,
- ważne dowody osobiste,
- w przypadku, gdy obydwoje narzeczeni nie są naszymi parafianami, wymagana jest licencja na pobłogosławienie małżeństwa w parafii tutejszej lub zgoda proboszcza jednego z narzeczonych na ślub poza parafią rodzimą,
- osoby po zawarciu kontraktu cywilnego winny dostarczyć świadectwo tego faktu,
- gdy związek małżeński chcą zawrzeć wdowcy, należy do kancelarii parafialnej dostarczyć świadectwo zgonu małżonka.